Περί ''ύπνου'' και άλλων δαιμονίων

Όση φασαρία κι αν κάνεις την ώρα που ονειρεύεσαι δε θα σε ακούσει κανείς.Πρέπει να ακουστείς την ώρα του εφιάλτη, μα κανείς δε φαίνεται να συγκινείται από την  φασαρία.Όλο θολά βλέμματα θα σε περιτριγυρίζουν μέχρι να εμφανιστεί από τις σκιές η καταστολή.Πότε θα είσαι μόνος,πότε όχι,μα πάντα θα βυθίζεσαι στον αργόσυρτο βούρκο που κάποτε λεγόταν ωκεανός.Το υποσυνείδητο δε σφάλει,είναι αληθινό σαν τον φώς που ότι και αν συμβεί,είναι υποχρεωμένο να μεταφερθεί.Αν ζητάς την ανατροπή και την αναδημιουργία,θα πρέπει να βουτήξεις βαθιά στο βούρκο του εφιάλτη.Θα πρέπει να πεθαίνεις ξανά και ξανά χωρίς να έχεις την πολυτέλεια του να ξυπνήσεις,παρά μόνο όταν είσαι έτοιμος να συγκρουστείς με την δυσχερή πραγματικότητα που σε περιβάλλει και να την αλλάξεις.

Χαμογέλα ρε...τι σου ζητάνε?

Όταν η ματαιότητα γίνεται αντικειμενική πραγματικότητα, το τελευταίο καταφύγιο είναι η ευθυμία, που είναι η προσποιούμενη προσπάθεια ευτυχίας μέσω της λήψης τεχνιτών υπάρξεων. Κάποιος λαθεμένα προσπάθησε να τα συγκεράσει αυτά, σε μια βεβαίως ύστατη προσπάθεια εκτοπισμού της ματαιότητας, όμως η στρέβλωση ήταν τόσο μεγάλη που το μόνο που έκανε ήταν να αποκαλύψει τα τερατόμορφα πρόσωπα των αχνών οικείων μορφών που περιτριγυρίζονταν. Μα φυσικά τίποτα δεν τον πτοεί τόσο όσο οι μορφές των κολασμένων, που ποτέ δε θα ήθελε τόσο φτηνά και σιχαμένα να εκπροσωπήθουν τα προβλήματα τους, όπως προσπαθούν να κάνουν πολλά παράσιτα με την ιδιότητα της επιτηδευμένης υπερευαισθησίας, της οποίας τα σαθρά ιδεώδη γκρεμίζονται με ένα γαργάλημα του εγώ. Αυτός ο ανόητος συνεχίζει να αηδιάζει τον περίγυρο με την εμμονή του παραληρώντας για την επιστροφή από τον ''δρόμο χωρίς επιστροφή'' που θα χαραχθεί με τρόπους απόκοσμους για την υπερσυγκροτημένη στασιμότητα που μόνο ένα υπεραιωνόβιο έλος θα μπορούσε να επιδείξει.

Νυχτερινό Πρωινό

Πλευρίζοντας το μουσικό κουτί, αυτό που αναπνέει και ποτέ δεν ξεψυχάει, ζώντας το όταν αυτό φαντάζει στα μάτια σου να παρασέρνει το σώμα σου που τα παρατάει όλα και περιφέρεται με την ψυχή σου αγκαλιά, τότε υπερβαίνεις το θάνατο, τότε έχεις πεθάνει ήδη, τότε ακούγεσαι όσο και αν φωνάξεις, ακόμα κι αν δε σε άκουσε ποτέ κανείς, ακόμα κι αν δεν ήθελε ποτέ κανείς να σε ακούσει.

Ξημερώνοντας, δεν σε εκτιμάς, δεν ήξερες ούτως ή άλλως τι να εκτιμήσεις, έχεις τώρα να εκτιμήσεις όλα όσα ξεθωριάζουν με το πρώτο φως της ημέρας που δυστυχώς δε σε τυφλώνουν όπως προστάζει η δύστυχη φύση σου, μα σε αναγκάζουν να συρθείς μέχρι να αποκοιμηθείς.

Παραμορφωμένος Ρεαλισμός

Στεκόμενος πίσω από τα θαμπά τζάμια ενός άγνωστου ισόγειου παρακολουθούσα τον κόσμο έτσι πως πραγματικά ήταν, παραμορφωμένος. Μόνο μέσω αυτής της οπτικής γωνίας έβγαζε νόημα η παρατεταμένη οχλαγωγή και η οσμή ιδρώτα και άγχους που γινόταν αβάσταχτη. Με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε στην κατάρρευση...ο φόβος για οτιδήποτε εξαπλώνεται σαν καρκίνωμα εξωτερικά και εσωτερικά, η πορεία φαίνεται να καταλήγει στο πουθενά και η παρέκκλιση από αυτήν εχει γίνει αδύνατη μιας και κάθετι το διαφορετικό βαφτίζεται αδιέξοδο. Όμως θυμήσου, όταν η κατάσταση φαντάζει  πλέον μη αναστρέψιμη τότε είναι η ευκαιρία να αναστραφεί. Μη το ξεχάσεις όταν έρθει η ώρα, μη φοβηθείς, δε θα έχεις να χάσεις τίποτα, μονάχα να κερδίσεις.

Τσακίστε Τους Παντού!!

Γερμανία, Δρέσδη 13/02/2010
Τεράστιο πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στην πόλη της Δρέσδης και μπλόκαραν όλους τους χώρους με σκοπό να αποτραπεί πορεία των νεοναζιστών.Και τα κατάφεραν!Για πρώτη φορά στα χρονικά δεν πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη αυτή πορεία των φασιστών για το βομβαρδισμό της πόλης το 1945.

Και του Χρόνου!!

Λεπτομέρειες και φωτογραφικό υλικό εδώ :

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1132057 

Ενάντια στη σιωπή

Συμπιεσμένες ελευθερίες χρόνων
γκριζάρουν την πόλη και κρύβουν τον ήλιο
Μέσα στην ομίχλη ψάχνεις να βρεις
το νόημα της ξαστεριάς
Μέσα στην ξαστεριά φοβάσαι την ομίχλη
που θα απλωθεί σαν ιστός αράχνης
από τις σκοτεινές γωνιές του τσιμέντου
που σκεπάζει τη συνείδηση της πραγματικότητας
Τι εκτός από μια καταιγίδα θα γλυκάνει το τοπίο;
Χιλιάδες κολασμένες σταγόνες έτοιμες να γεμίσουν
το βυθό της ακινησίας και να πλημμυρίσουν
το γόνιμο λιβάδι των ονείρων
που θα πνίξει κάθε παράσιτο του όμορφου
ανθού που θα φυτρώσει

Το Κράτος Δολοφονεί....