Περί ''ύπνου'' και άλλων δαιμονίων

Όση φασαρία κι αν κάνεις την ώρα που ονειρεύεσαι δε θα σε ακούσει κανείς.Πρέπει να ακουστείς την ώρα του εφιάλτη, μα κανείς δε φαίνεται να συγκινείται από την  φασαρία.Όλο θολά βλέμματα θα σε περιτριγυρίζουν μέχρι να εμφανιστεί από τις σκιές η καταστολή.Πότε θα είσαι μόνος,πότε όχι,μα πάντα θα βυθίζεσαι στον αργόσυρτο βούρκο που κάποτε λεγόταν ωκεανός.Το υποσυνείδητο δε σφάλει,είναι αληθινό σαν τον φώς που ότι και αν συμβεί,είναι υποχρεωμένο να μεταφερθεί.Αν ζητάς την ανατροπή και την αναδημιουργία,θα πρέπει να βουτήξεις βαθιά στο βούρκο του εφιάλτη.Θα πρέπει να πεθαίνεις ξανά και ξανά χωρίς να έχεις την πολυτέλεια του να ξυπνήσεις,παρά μόνο όταν είσαι έτοιμος να συγκρουστείς με την δυσχερή πραγματικότητα που σε περιβάλλει και να την αλλάξεις.

Χαμογέλα ρε...τι σου ζητάνε?

Όταν η ματαιότητα γίνεται αντικειμενική πραγματικότητα, το τελευταίο καταφύγιο είναι η ευθυμία, που είναι η προσποιούμενη προσπάθεια ευτυχίας μέσω της λήψης τεχνιτών υπάρξεων. Κάποιος λαθεμένα προσπάθησε να τα συγκεράσει αυτά, σε μια βεβαίως ύστατη προσπάθεια εκτοπισμού της ματαιότητας, όμως η στρέβλωση ήταν τόσο μεγάλη που το μόνο που έκανε ήταν να αποκαλύψει τα τερατόμορφα πρόσωπα των αχνών οικείων μορφών που περιτριγυρίζονταν. Μα φυσικά τίποτα δεν τον πτοεί τόσο όσο οι μορφές των κολασμένων, που ποτέ δε θα ήθελε τόσο φτηνά και σιχαμένα να εκπροσωπήθουν τα προβλήματα τους, όπως προσπαθούν να κάνουν πολλά παράσιτα με την ιδιότητα της επιτηδευμένης υπερευαισθησίας, της οποίας τα σαθρά ιδεώδη γκρεμίζονται με ένα γαργάλημα του εγώ. Αυτός ο ανόητος συνεχίζει να αηδιάζει τον περίγυρο με την εμμονή του παραληρώντας για την επιστροφή από τον ''δρόμο χωρίς επιστροφή'' που θα χαραχθεί με τρόπους απόκοσμους για την υπερσυγκροτημένη στασιμότητα που μόνο ένα υπεραιωνόβιο έλος θα μπορούσε να επιδείξει.