Η καταστροφή του Μύθου

Μέσα στο λαβύρινθο οι τοίχοι είναι άδειοι, οι καθρέφτες μαραμένοι. Οκνηρός αέρας πλέει παντού, εγκλωβισμένος στα πολυάριθμα δωμάτια,τα παράθυρα των οποίων γεμίζουν με χέρια,  δάχτυλα γεμάτα απληστία που είτε σε αρπάζουν μέσα είτε σε απωθούν βίαια. Το κουβάρι της Αριάδνης δεν οδηγεί στην έξοδο, ήταν μονάχα λόγια παρηγοριάς ή ψέμα, ακόμα ίσως και άγνοια,  ποτέ δε θα μαθευτεί και ο Μινώταυρος θα περιμένει σε κάθε γωνία για να χαλάσει το κάθε σχέδιο διαφυγής που έχεις ετοιμάσει. Πολλοί ξεπουλιούνται στον Μινώταυρο για να γευτούν λίγο το βίο του χωρίς γνωρίζουν μετέπειτα το αντάλλαγμα-να τους καταπιεί η ίδια η ψυχή του λαβύρινθου, να τους ενσωματώσει για να μπορέσει να επιβιώσει. Μερικοί κρύβονται μέσα στα σκοτεινά δωμάτια ζώντας εγκλωβισμένοι στο φόβο, άλλοι προσπαθούν να σκοτώσουν το Μινώταυρο για να πάρουν τη θέση του υποσχόμενοι σε μας την απόδραση. Μάλιστα καμιά φορά το πετυχαίνουν μα γίνονται οι ίδιοι Μινώταυροι στη θέση του Μινώταυρου, τρελαίνονται και δεν μπορούν να συνεννοηθούν με κανένα με αποτέλεσμα να σκοτώνονται μεταξύ τους. Επανέρχεται γελώντας ο Μινώταυρος που όντας αθάνατος διασκεδάζει με την αυτοκαταστροφική μανία των υπολοίπων όταν έρχονται ενώπιον του. Φαίνεται ατρόμητος όμως εκ φύσεως έχει το μειονέκτημα της άγνοιας. Μπορεί να έχει τεράστια δύναμη και επιρροή στον λαβύρινθο του, μπορεί να είναι ο άρχοντας του δόλιου και να σπέρνει άριστα τον τρόμο αλλά η άγνοια που τον περιβάλλει είναι ακριβώς η πίστη στη μοναδικότητα όλων αυτών των στοιχείων και την ανίκητη και παντοτινή ύπαρξη του. Κάποιοι λοιπόν από μας, τριγυρνώντας τάχα σα χαμένοι, μελετάμε κάθε σπιθαμή του λαβύρινθου ώστε κάποτε να κάνουμε πράξη το μοναδικό σχέδιο που καταστρώνουμε. Την καταστροφή κάθε υλικής υπόστασης του λαβύρινθου και την αποκοπή όλων από τον Μινώταυρο.

Η Απόδραση

Πλευρίζοντας το κενό, ταυτόχρονα δεν το βλέπεις,μα θαμπωμένος από την εκτυφλωτική λάμψη του δρόμου μπροστά και πίσω σου τρέχεις μπρός και πίσω κάνοντας ένα τέλειο φαύλο κύκλο.Σε λίγο ο δρόμος γεμίζει πέτρες, έπειτα βράχους,μεγάλα ακανθωτά φυτά πετάγονται ολόγυρα.Το μαχαίρι σου αδυνατεί να ανοίξει χώρο να περάσεις και συ κουρασμένος σέρνεσαι αργά.Τότε μόνο βλέπεις το κενό,στην αρχή με την άκρη του ματιού και μετά ορθώνεται απέναντι σου αμίλητο σαν σκοτεινός καθρέφτης,σαν την ζωντανή παρουσία ενός κακού οιωνού που νιώθεις την καυτή ανάσα του στο σβέρκο σου και έτσι καταλαβαίνεις ότι δεν είναι όνειρο μα η αλήθεια της συνείδησης σου,η ολοζώντανη πραγματικότητα. Αν καταφέρεις λοιπόν να αντιμετωπίσεις αυτή την αλήθεια τότε το κενό θα μεταμορφωθεί ξαφνικά σε έναν ήπιο και ομαλό δρόμο.