Νυχτερινό Πρωινό

Πλευρίζοντας το μουσικό κουτί, αυτό που αναπνέει και ποτέ δεν ξεψυχάει, ζώντας το όταν αυτό φαντάζει στα μάτια σου να παρασέρνει το σώμα σου που τα παρατάει όλα και περιφέρεται με την ψυχή σου αγκαλιά, τότε υπερβαίνεις το θάνατο, τότε έχεις πεθάνει ήδη, τότε ακούγεσαι όσο και αν φωνάξεις, ακόμα κι αν δε σε άκουσε ποτέ κανείς, ακόμα κι αν δεν ήθελε ποτέ κανείς να σε ακούσει.

Ξημερώνοντας, δεν σε εκτιμάς, δεν ήξερες ούτως ή άλλως τι να εκτιμήσεις, έχεις τώρα να εκτιμήσεις όλα όσα ξεθωριάζουν με το πρώτο φως της ημέρας που δυστυχώς δε σε τυφλώνουν όπως προστάζει η δύστυχη φύση σου, μα σε αναγκάζουν να συρθείς μέχρι να αποκοιμηθείς.

Παραμορφωμένος Ρεαλισμός

Στεκόμενος πίσω από τα θαμπά τζάμια ενός άγνωστου ισόγειου παρακολουθούσα τον κόσμο έτσι πως πραγματικά ήταν, παραμορφωμένος. Μόνο μέσω αυτής της οπτικής γωνίας έβγαζε νόημα η παρατεταμένη οχλαγωγή και η οσμή ιδρώτα και άγχους που γινόταν αβάσταχτη. Με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε στην κατάρρευση...ο φόβος για οτιδήποτε εξαπλώνεται σαν καρκίνωμα εξωτερικά και εσωτερικά, η πορεία φαίνεται να καταλήγει στο πουθενά και η παρέκκλιση από αυτήν εχει γίνει αδύνατη μιας και κάθετι το διαφορετικό βαφτίζεται αδιέξοδο. Όμως θυμήσου, όταν η κατάσταση φαντάζει  πλέον μη αναστρέψιμη τότε είναι η ευκαιρία να αναστραφεί. Μη το ξεχάσεις όταν έρθει η ώρα, μη φοβηθείς, δε θα έχεις να χάσεις τίποτα, μονάχα να κερδίσεις.